7 X Awkward Moments van Team Para Atletiek! 

Het is vandaag internationale Awkward Moment day! Met Fleur Jong en Marlene van Gansewinkel van Team Para-atletiek stonden we daarom stil bij wat awkward moments... Herken jij ze of heb je ze zelf weleens meegemaakt? 

Je been vergeten
In de ploeg van para-atletiek zitten veel sporters met een beenprothese. En ja, die doen ze regelmatig af. Dat kan best leiden tot awkward momenten, weet Fleur. "Pepijn, een van onze teamgenoten, laat vaak zijn blades ergens liggen. Wij roepen hem dan na en zeggen: 'Pepijn, je bent je been vergeten!'. Dat doen we ook in restaurants, waar we dan meteen alle aandacht weten te krijgen. Voor ons is het heel normaal, maar je been laten liggen is natuurlijk wel gek..." 

Op de tenen staan of tegen je been aanschoppen? We voelen het niet!
Als er iemand op je tenen staat of tegen je been aanschopt, kan dat best pijnlijk zijn. Maar dat is niet altijd het geval. "Als iemand dat bij mij doet, dan zeggen ze altijd sorry en vragen ze hoe het met me gaat. Wanneer ik een lange broek aan heb, zie je niet dat ik een prothese heb en dat ik eigenlijk dus niets voel van zo'n trap. En tja, dan laat ik maar gewoon zien waarom dat zo is. Ik verstop mijn handicap nooit: ik vind het juist wel cool dat ik zo goed op twee protheses kan staan," vertelt Fleur. 

Je arm is weg! 
Volgens Marlene zijn kinderen het allerleukste als het gaat om handicaps. "Die roepen gewoon dingen als hee, je arm is weg! Waar is-ie?" Marlene gaat daar simpelweg in mee. "Dan zeg ik: geen idee, weet jij waar hij is?"

Ook Fleur kan altijd wel lachen om kinderen. "Die denken vaak dat ik een stuiterend been heb, zoals een kangoeroe. "Springt dat lekker?", vragen ze dan. Tja, weten zij veel dat zo'n ding een blade heet! 

Praten met handgebaren
Je zou zeggen dat praten met handgebaren de normaalste zaak van de wereld is. En ja, dat is het ook. "Ondanks het feit dat ik mijn linker onderarm mis, praat ik vaak met handgebaren. Daar ben ik aan gewend. Op een gegeven moment kwam er een mevrouw - met dezelfde handicap - bij onze training kijken. We waren aan het praten en op een gegeven moment begon ze te lachen. Ze realiseerde zich opeens hoe het eruit ziet als je met handgebaren praat terwijl je een onderarm mist", vertelt Marlene.

Pak dit eens aan?
De handicap van Marlene wordt regelmatig vergeten en dat merkt ze als haar teamgenoten haar vragen om even iets vast te houden of aan te nemen. "Ik heb geen linkerhand, dus dan sta ik daar een beetje stom. Want ik kan niets van ze aanpakken, vooral niet als ik in mijn rechterhand al iets vast moet houden. Da's soms best grappig, want mijn handicap vergeten ze dan eigenlijk. Dan zeg ik: he, ik mis een onderarm", lacht Marlene. 

Toffe bril? Nee, het zijn je benen! 
Fleur en Marlene kunnen wat dat betreft ook hard lachen om hun oud-teamgenote Marije Smits, die een keer met een nieuwe (zonne)bril op de training kwam. "Zelf vond ze die bril echt heel tof. In de tram op weg naar huis werd ze veel aangekeken. Ze dacht dus dat anderen hetzelfde dachten over haar bril. Totdat wij haar uit de waan hielpen: ze had namelijk een korte broek aan en haar prothese was daardoor duidelijk zichtbaar. Daar keek natuurlijk iedereen naar. En niet naar die bril, haha." 

Awkward of niet, elkaar uitlachen kan gewoon! 
Als Fleur en Marlene het over de awkward moments hebben, dan geven ze vooral aan dat ze binnen hun team ook regelmatig lachen om elkaars handicaps. "Alles wat afwijkend is, daar lachen we om. Ook als iemand die geen handicap heeft dat doet, is dat prima. Het feit dat erom gelachen wordt, betekent dat onze handicaps geaccepteerd worden. Grappen maken is normaal, dus doe dat gewoon. Handicap of niet", besluiten ze.