Van kanker tot personal trainer

In 2007 werd bij Robin van Damme (27) kanker geconstateerd. Het leven van de 16-jarige stond toen op zijn kop. De amputatie van zijn linkerbeen werd zijn redding. Met zijn prothese kan hij nu na veel meer training aan dan hij vroeger met twee benen kon. Hij zit nu in het Nederlands zitvolleybal elftal en heeft zijn eigen bedrijf als personal trainer. 

Voetballen met zijn maten
Na het revalideren van de amputatie had Robin een duidelijk doel: hij wilde weer voetballen in zijn oude team tussen zijn oude maten. “In het begin was ik daar helemaal niet mee bezig, want ik moest eerst weer leren lopen. Uiteindelijk ben ik weer op het voetbalveld terecht gekomen met een dagelijkse prothese met een actieve voet. Ik was keeper dat scheelde wel, want dan hoefde ik niet het hele veld over met mijn prothese.”

"Mijn doel was om weer te kunnen voetballen met mijn maten"

Speerwerpen
Robin kon gewoon tussen valide leeftijdsgenoten sporten, maar toch besloot hij een keer te kijken bij een Paralympisch Talentendag. Hij ging daar vooral aan de slag met het atletiekonderdeel speerwerpen. “Ik was eigenlijk snel verkocht en ben dat toen recreatief gaan doen. Na anderhalf jaar mocht ik fulltime op Papendal trainen.” Door aanhoudende stompklachten kon hij helaas niet alles uit atletiek halen. 

Zitvolleybal
Hij zocht daarna daarom naar een andere sport waar hij weer plezier in zou hebben en iets wat hij onafgebroken kon doen. In zitvolleybal vond hij alles wat hij zocht. “Ik vond dat onverwachts leuk. Ik heb altijd gekeept dus dat is wel handig bij zitvolleyball. Ik ging het doen en de bondscoach zei al gelijk je mag meedoen en als je goed genoeg bent mag je bij het team blijven. Ik ben lekker bij een club gaan spelen en ook niet meer weg gegaan bij het nationale team.” Zijn ultieme doel is nu de Paralympische Spelen van 2020. 

Zijn ultieme doel is nu de Paralympische Spelen van 2020. 

In korte broek over straat
Het sporten heeft ervoor gezorgd dat Robin in het dagelijkse leven veel meer kan en hij heeft van zijn passie ook nog eens zijn werk kunnen maken. Met zijn bedrijfje in bootcamps en personal training heeft hij het hartstikke druk. Hij traint in die groepen ook mensen met een prothese. Iedereen reageert positief op hem, merkt hij. Dat heeft hij trouwens ook op straat. “Vroeger durfde ik niet in een korte broek over straat. Nu loop ik vol trots met een stoer en sportief carbon been. Ik zie het niet eens meer dat mensen naar mij been kijken. Ik snap dat ze kijken. Je ziet iets raars, maar het feit dat ze kijken hoeft niet iets negatiefs te zijn.”