Geen berg te hoog voor Maarten

Het leven van Maarten van Dongen veranderde eind 2013 volslagen, toen hij door een nog onbekende oorzaak een incomplete dwarsleasie opliep. Hoewel er tijden waren waarin hij het niet meer zag zitten, stelt hij zichzelf nu al een paar jaar allerlei indrukwekkende, sportieve doelen. Ook heeft hij een stichting waarmee hij zijn uitdagingen en evenementen bekostigt en lotgenoten steunt door hen kennis te laten maken met sportieve uitdagingen.

Maarten, hoe ben jij begonnen met handbiken?
“Mirjam van revalidatiecentrum Revant in Breda vroeg mij of ik mee wilde doen aan de handbikebattle. Een wedstrijd waarbij teams en individuen de Kaunertaler gletsjer in Tirol beklimmen. Ik wist niet of het mogelijk zou zijn want ik moest op dat moment nog vijf maanden voor loopanalyse naar het Radboudziekenhuis in Nijmegen.”

Als ik het goed begrijp heb je dus niet altijd in een rolstoel gezeten?
“Dat klopt. Eind 2013 kwamen mijn vrouw en ik terug van een vakantie naar de Dominicaanse Republiek. In de twee dagen daarna ging ik naar mijn werk, maar ik voelde me niet goed. Uiteindelijk moest ik naar het ziekenhuis omdat ik niet kon plassen en hoge koorts kreeg. Ze hebben daar mijn blaas leeg moeten pompen. Een paar dagen later voel ik ’s nachts een tinteling door mijn lichaam gaan van mijn tenen naar mijn nek. In 1,5 uur tijd kon ik niets meer bewegen. Gelukkig kreeg ik een aantal dagen hierna wel weer het normale gevoel van mijn nek tot net boven mijn middel weer terug.”

Ongelooflijk. Wat was er aan de hand?
“Er zijn scans gedaan en daarop bleek dat er wel ontstekingen te zien waren in mijn ruggenmerg. Er zijn veel onderzoeken gedaan naar de oorzaak, een mogelijk virus of iets dergelijks, maar er is niets ontdekt. De biopten zijn ook naar het Tropeninstituut gestuurd en ook daar is niets gevonden. De dokters staan voor een raadsel.”

Toch was je toen in 2017 gemotiveerd genoeg om de handbikebattle te gaan doen?
“Ja, want ik wilde graag laten zien dat ik toch nog iets kon. Toen de loopanalyse in Nijmegen was afgerond waren er nog maar twee maanden tot de battle. Vrienden van me, die de beklimming op de fiets gedaan hadden, zeiden dat ik zeker een jaar nodig zou hebben om te trainen. Toch heb ik het gedaan. Ik deed het ook voor mijn vrouw. Zij heeft mij zo gesteund en ze heeft het waarschijnlijk nog zwaarder gehad dan ik, omdat zij alles alleen moest regelen.”

Dus het lukte je om de berg op te komen?
“Het trainen was ontzettend zwaar, omdat ik toen ook nog meer pijn had. Mijn benen zijn niet gevoelloos geworden, maar ze voelen wel heel anders dan vroeger. Ik heb een continu branderig, tintelend gevoel. Maar dankzij mijn wilskracht is het me gelukt. Op het laatste stuk ging ik helemaal kapot, maar ik ben in 5 uur en 29 minuten gefinisht. Ik deed toen mee met het team voor Revant en we zijn 5e geworden. Bovendien kregen we de prijs voor het gezelligste team! Het jaar daarna hebben we met dezelfde groep meegedaan bij de individuen. Toen ben ik in 3 uur en 30 minuten gefinisht en dit jaar in 3 uur en 17 minuten!”

Heb je er altijd zo sterk en positief in gestaan?
“Zeker niet. Er waren tijden dat ik tegen mijn vrouw zei dat de doctoren me wel een spuitje mochten geven. Die gedachten liet ik steeds een beetje meer achter me toen ik begon met trainen voor de battle. Het sporten heeft me geholpen om mijn zorgen los te laten en minder op de pijn te focussen. Vroeger was ik ook een sportief persoon, ik hield van krachttraining, motorrijden en kickboksen. Gelukkig kan ik nu naast het handbiken ook verschillende sporten doen. Ik heb rolstoelrugby en -ijshockey gedaan en op dit moment speel ik ook rolstoelbadminton.”

Maar het blijft niet bij sporten alleen?
“Klopt, ik heb een eigen foundation opgericht, Maarten’s New Challenge Foundation, om geld in te zamelen voor onderzoek naar mijn aandoening. Daarnaast organiseer ik sportieve evenementen waar mensen met een beperking aan mee kunnen doen. Vooral om te laten zien dat wat wij doen ook sport is. Zo heb ik tijdens de jaarlijkse wielerronde in Made de ronde voor de handbikers georganiseerd.”

En staan er nog nieuwe uitdagingen in de planning?
“Ik train op dit moment voor de marathon van Berlijn. Daar doe ik dit jaar voor de tweede keer aan mee. Vorig jaar heb ik die 42 kilometer in 2 uur en 9 minuten volbracht. Andere dromen van me zijn het beklimmen van de Mont Ventoux en de Alpe d’Huez. Het geeft me voldoening om zo’n uitdaging te volbrengen, als het lukt voel ik me de koning te rijk en ik geniet van de positieve reacties van mensen!”

Kijk voor meer informatie over Maartens foundation op www.mncf.nl.