Meedoen en jezelf overwinnen

22 april 2022

Twee keer werd het uitgesteld vanwege corona, de derde keer was het raak. Afgelopen zaterdag opende Prins Harry de Invictus Games in Den Haag, een internationaal sportevenement voor fysiek en mentaal gewonde militairen. Speciale aandacht ging uit naar de Oekraïense delegatie, wat een vijf minuten durend applaus opleverde. Kippenvel. En toen moesten de Spelen nog beginnen. Verslag van een zonnige woensdagmiddag in het Zuiderpark, zonder wedstrijden op het programma maar met veel energie en enthousiasme.

Invictus is een verwijzing naar de Romeinse zonnegod Sol Invictus. Het staat voor ‘onoverwonnen zon’ en symboliseert het taaie karakter van militairen. Nooit opgeven, blijven vechten. Ook in het dagelijks leven, als je fysiek of mentaal gewond bent geraakt. Makkelijk is dat lang niet altijd. Precies daarom zijn de Invictus Games. Om samen te komen. Om elkaar te inspireren en te steunen. Om grenzen te verleggen. Met een fantastische sportprestatie of gewoon door mee te doen en jezelf te overwinnen, zegt Gregory Sedoc.

Onder de indruk

De ex-topsporter en -militair is sportief directeur van de Invictus Games en kijkt als het kan alle wedstrijden. Hij was onder de indruk van de zilveren medaille van Gert van ’t Oever op de 50 meter rugslag. Maar ook van de laatste plaats van Michel Jansen in dezelfde race. “Michel vecht al twintig jaar tegen PTSS. Dat hij hier meedoet, met het publiek, het geluid en alle prikkels, dat is een overwinning op zichzelf. Dat helpt met zijn herstel. Iedereen in het zwembad begreep dat en ging uit zijn dak voor hem. Hoe mooi is dat?”

Uitdaging

Ook Robin Imthorn kreeg met PTSS te maken. Tijdens een uitzending in Uruzgan verrichtte hij een levensreddende handeling bij een collega. Dat beeld achtervolgde hem. Het werd geen litteken maar een open wond. Tot het niet meer ging. Een challenge bracht nieuwe inzichten. “Vorig jaar heb ik vijf dagen achter elkaar elke dag een marathon gelopen. Om mezelf uit te dagen. Kan ik goed blijven in mijn hoofd als ik fysiek word uitgeput? Ik had overal pijn. In mijn voeten, enkels, heup, maar accepteerde het. Zo leerde ik ook omgaan met mijn PTSS. Het mag er zijn.”

Touwtrekken

Robin moet de V-lounge weer in voor een lezing over zijn reis naar herstel. Wij lopen door over het festivalterrein. Voor ons ontstaat een touwtrekwedstrijd van tien tegen tien, die eindigt met achtentwintig tegen dertig. Iedereen doet spontaan mee. Gezellig. We lopen verder langs de push-up challenge van Meet the Marines, duiken de game-tent in, aaien een F35 van het Amerikaanse leger over de neus en komen na nog een heleboel andere dingen en sporten aan bij het zitskiën.

Doorvertellen

Vrijwilliger Louis Zadelaar is een van de begeleiders. “Wat ik mooi vind, is dat veel mensen zonder beperking zich opgeven voor het zitskiën. Dan kunnen ze doorvertellen hoe het is. Er zijn een heleboel mensen die nergens van afweten, die niet weten wat je met een beperking allemaal kunt doen.” In ieder geval zitskiën, weet Patrick Levis nu. Terwijl hij bezig is heeft de Canadese militair, die meedoet aan handbiken en rolstoelbasketbal, een glimlach van oor tot oor. “See you in Turin 2026”, zegt hij. Hij heeft een nieuwe sport ontdekt. 

Volle bak erin

Minstens net zo enthousiast is John van de Meer van Fonds Gehandicaptensport, die docent (S)Cool on Wheels is. Normaal geeft hij clinics op scholen over sporten en leven met een handicap, waarbij ze altijd gaan rolstoelbasketballen. Dezer dagen staat hij op de Invictus Games. ”Ik geniet volop. Ik heb een dwarslaesie, ik heb nog overal pijn maar hier vergeet ik alles. Het is geweldig. We hebben al 3500 deelnemers gehad. Net hadden we een clubje bejaarden, gisteren allemaal generaals van de NATO. Die deden hun jasje uit en volle bak erin. Je ziet iedereen genieten. Dat geeft zoveel energie.”

Moeder en zoon

Hij vindt het belangrijk dat ook mensen zonder beperking rolstoelbasketbal leren kennen. Dat zorgt voor nieuwe inzichten en meer begrip. Mara uit Den Haag beaamt dat. Haar zoon Timo vond het niet stoer als ze ook ging rolstoelbasketballen, toch deed ze het. “Het is best zwaar. Maar ook leuk!” Samen met haar zoon ging ze met een 1-2 nederlaag van het veld. Dat is verder onbelangrijk, maar voor Timo deed het ertoe. Hij wint liever en keek wat ongemakkelijk. Maar stiekem vond-ie het best leuk. Hij deed voor de derde keer mee.

Dak eraf

Toen we in de vooravond naar de uitgang liepen, hoorden we het dak eraf gaan tijdens de halve finale rolstoelrugby tussen Engeland en Frankrijk. Lekkere beats en uitzinnige supporters. Gemiste kans. Hoe dan ook, een mooie dag was het. Het is mooi als werelden bij elkaar komen en er energie ontstaat. Dat is wat sport doet, het verbindt mensen en helpt grenzen verleggen. Heb je een beperking en sport je nog niet? Kijk op onze website wat er allemaal mogelijk is of bij de sportzoeker voor een vereniging bij jou in de buurt. En nu … ingerukt lezer!