"Sport is mijn redmiddel"

Ellen Léautaud woonde over de hele wereld en leefde een dynamisch leven. Tot het mis ging. Door een ernstig scooterongeluk lag ze twee maanden in coma en raakte ze halfzijdig verlamd. Wat haar op de been houdt, is haar ijzeren wilskracht. En sporten. Als ze sport, gebeurt er iets positiefs in haar hoofd. Daarom doet ze een oproep aan de gemeente om de subsidie voor sportinzet te verhogen. Zodat meer mensen met een beperking kunnen sporten en er plezier aan kunnen beleven.

Ellen had niet verwacht dat ze ooit in De Weidevenne terecht zou komen, waar ze begeleid woont bij Odion. “Het is een heel verschil met vroeger. Ik leefde op de mooiste plekken in de wereld en was vrij en onafhankelijk. Nu ben ik een beperkte en afhankelijke vrouw. Mijn scooterongeluk op Bali in 2015 heeft alles in een klap veranderd. Twee maanden lag ik in coma. Ik heb hersenletsel opgelopen, ik ben linkszijdig verlamd geraakt en ik ben visueel beperkt en half doof.”

Maling aan taboes

De artsen vertelden haar dat ze waarschijnlijk niet meer zou kunnen lopen en aan een rolstoel gebonden zou zijn. “Daar nam ik geen genoegen mee. Ik weigerde om in een rolstoel te zitten. Dan val ik maar op mijn bakkes, dacht ik, maar ik moet en zal weer lopen. Ik heb me nooit iets aangetrokken van wat anderen dachten dat moest. Ik heb maling aan taboes. Die instelling heeft me geholpen. Nu kan ik weer een beetje zelfstandig lopen. Daar zijn jaren van trainen, trainen, trainen en doorzetten overheen gegaan. Je krijgt het niet voor niks.”

Eenzaam

In revalidatiecentrum Heliomare in Wijk aan Zee, waar ze na haar ongeluk een half jaar intern zat, was het niet anders. “Ze aaien je niet. Je hebt een dagprogramma en daar moet je keihard mee aan de slag, wat op zich natuurlijk goed is. Wat me van die tijd vooral bij is gebleven, is dat ik me eenzaam voelde. Ik kan me goed herinneren dat als mama op bezoek kwam, of mijn vriendinnen, dat ik ze alleen maar kon vasthouden en huilen. Het was zwaar. Na Heliomare ben ik bij mama gaan wonen en daarna zelfstandig begeleid bij Odion. Verdrietig genoeg is mama twee jaar geleden overleden.”

Van Spurd naar sportschool

In die tijd ging het slecht met Ellen. “Mijn vriendinnen zeiden dat ik moest gaan sporten. Zo kwam ik in contact met Petra van Spurd (Sport & recreatie Purmerend). Samen zochten we een geschikte sport voor mij. Ik doe nu yoga en cardio bij MyLife. Dat is een fijne sportschool waar je goed wordt begeleid. En als ik vraag of de muziek wat zachter mag, doen ze het ook. Door mijn hersenletsel kan ik niet zo veel meer hebben. Maar het belangrijkste is dat ik beweeg. Dan gebeurt er iets positiefs in mijn hoofd. Als ik niet beweeg, val ik weg. Ik heb sporten hard nodig.”

Goud om te doen

Naast het sporten is Ellen actief als vrijwilliger voor Only Friends, een sportclub voor kinderen en jongeren met een beperking. “Een vriendin van me die voor het ROC van Amsterdam werkt en gekoppeld was aan Only Friends, vroeg of ik een keer een dagje mee wilde lopen als vrijwilliger. Van het een kwam het ander en nu ben ik voetbaltrainer. Verstand van voetbal had ik niet. Ik wist niet welke kant ze op moesten voetballen, bij wijze van spreken dan haha. Als ze maar lekker bezig zijn. Het is echt goud om te doen. Die kinderen zijn zo lief.”

Oproep

“Mijn wereld is er groter door geworden”, gaat Ellen verder. “En door de sportschool. Je komt weer ergens. Dat is belangrijk voor me. Ik leef op de armoedegrens en kan niet veel. Daarom doe ik een oproep aan de gemeente om de subsidie voor sportinzet voor mensen met een beperking te verhogen. Nu krijgen we 100 euro per jaar. Daar kun je net sportschoenen voor kopen. Ik heb het geluk dat mijn goede vriendin Katja, Spurd en MyLife mijn abonnement op de sportschool sponsoren. Niet iedereen heeft die luxe. Maar iedereen moet wel kunnen sporten. Ik weet hoe belangrijk dat is. Sport is mijn redmiddel.”

Zoek jij ook een sport? Kijk dan eens in de Sportzoeker voor het complete aanbod. Wil je liever advies op maat? Neem dan contact op met de buurtsportcoach uit jouw gemeente.