Marc (30) raakte zwaar gewond tijdens een militaire missie

‘Doorgaan, blijven doorgaan.’ Dat zei Marc (30) tegen zichzelf toen hij zich realiseerde dat hij zijn beide benen kwijt was. Alles moest hij opnieuw leren. Leren zitten, oefenen met een handbike, zichzelf zien te redden. Een groot verschil met de Marc die hij was: een sportieve jongen die op het allerhoogste niveau American Football speelde en die als militair op missie ging in Afghanistan.

Tijdens zijn missie in 2007 ging het gruwelijk mis. Marc werd beschoten, door friendly fire nota bene. Twee collega’s overleefden dat niet, Marc kostte het beide benen. En al ging Marc door en revalideerde hij fanatiek, met sporten hield hij zich niet meer bezig. Totdat de coach van het Nederlands rolstoelbasketbalteam, Gert-Jan van der Linden, langskwam om kennis met hem te maken. ‘Ik moest er eigenlijk een beetje om lachen want ik wist helemaal niks van gehandicaptensport. Ik was allang blij als het me lukte om een keer zelfstandig naar de bioscoop te gaan.’

Maar de eerste rolstoelbasketbaltraining waar Marc aan meedeed, herinnert hij zich nog goed. ‘Ik werd aan alle kanten voorbijgereden en maakte fout op fout. Bovendien had ik enorme blaren op mijn handen. En toch: een heerlijk gevoel! Eindelijk werd ik weer uitgedaagd.’ Marc raakte zo’n beetje verslaafd aan rolstoelbasketbal. Twee jaar nadat hij zijn benen verloor, maakte hij zijn debuut in Oranje. Zijn baan bij defensie gaf hij op, om zich fulltime te richten op de sport. Marc en zijn team schopten het tot de Paralympische Spelen in Rio. Dat was het Nederlandse team de laatste twaalf jaar niet meer gelukt. Ze wonnen geen medaille, maar behoren nu wel bij de beste acht van de wereld.

Voor Marc is er dan ook een motto dat hem op het lijf is geschreven: Vulneratus Nec Victus. Verwond, niet overwonnen. Acht jaar later ontmoet hij de schutter die hem de bewuste nacht onder vuur nam. Deze soldaat is voelde zich al die tijd schuldig, zweeg uit schaamte naar zijn omgeving en dacht dat Marc van de Kuilen hem haatte. ‘Ik vergeef hem’, zegt Marc. ‘En ik hoop dat hij het zichzelf ook kan vergeven.’ Lees het hele verhaal van Marc in het boek ‘Lucky Shot: van oorlogsdrama naar Paralympische droom’, waarin deze dramatische nacht ontleed wordt en alles wat daar op volgde.

Fotograaf: Mathilde Dusol