“Aan alle vrouwen die niet zeker weten of ze met mij willen daten, vanwege mijn beperking”

De juiste persoon vinden gaat niet over een nacht ijs – afwijzing hoort bij het leven. In deze brief geeft Matthew (24), hij heeft cerebrale parese, een prachtig inkijkje in zijn hart, en alle emoties en frustraties die bij zijn liefdesleven komen kijken.

“Allereerst wil ik benadrukken dat deze brief niet is bedoeld om kritiek te spuwen, maar ik probeer een eerlijk gesprek met je te voeren. Ik denk dat iedereen, of je nou man of vrouw bent, een beperking hebt of niet, weet hoe het voelt om afgewezen te worden. En ik denk ook dat we sterkere mensen worden, als we afwijzing gebruiken als een les. Maar vaak krijg je nooit écht te horen waarom iemand je afwijst, en daarom wil ik je dit vertellen.

Ja, ik ben inderdaad ‘anders’. Ik zit in een rolstoel, dus daar kan je nou eenmaal niet om heen. Maar hoe ouder ik word, hoe beter ik dat kan accepteren. En wat ik ook heb geaccepteerd, is dat cerebrale parese een deel van mij is. Maar het definieert me niet: het is niet wie ik ten diepste ben. Mijn armen en benen werken niet zoals die van jou, maar ik heb een goed stel hersens. Dus kan ik uitstekend bedenken wat ik wel en niet wil in relaties – net zoals jij dat ongetwijfeld doet.

Dus kijk alsjeblieft niet naar me alsof ik iemand ben die hulp nodig heeft. Of iemand waar je medelijden mee moet hebben. Of iemand die ‘zo inspirerend’ is. Ik heb misschien af en toe hulp nodig met praktische dingen, maar ik kan jou ook op honderden manieren helpen. Als je me inspirerend vind, hartstikke mooi en oprecht bedankt, maar dat is niet waar ik naar streef. Ik ben een gewoon mens met doelen en dromen. Ooit hoop ik om die ene vrouw tegen te komen.

Die juiste persoon vinden is moeilijk en gaat niet over een nacht ijs. En dat is bij jou waarschijnlijk niet anders. Mijn hart breekt af en toe genadeloos in duizend stukjes, net zoals jouw hart vast weleens gebroken is. Ik verwijt het je dan ook niet als ik niet degene ben waar je de rest van je leven mee wilt delen. Maar vlak mijn emoties ook niet af. Ze zijn geen teken van mijn beperking, maar gewoon een teken dat ik een mens ben.

Dingen die je met je hart voelt kun je nou eenmaal niet rationaal uitleggen. Maar als je me dan toch ooit zou afwijzen, wees dan eerlijk, en doe dit hopelijk niet omdat je het niet kan hebben dat ik in een rolstoel zit. Ik beloof je om ook eerlijk tegen jou te zijn. Ik begrijp alle uitdagingen waar je voor staat als je met iemand in een rolstoel datet. Maar ik beloof je dat ik je onwijs veel liefde en respect zal geven, als je me oprecht wil leren kennen.

Dit klinkt nu misschien als veel grootse woorden, maar als we oprecht voor elkaar bestemd zijn, dan kunnen we dat samen aan. En uiteindelijk maakt het dan niet uit dat een paar onbelangrijke spieren niet helemaal werken, als ons hart maar voor elkaar blijft kloppen.

Veel liefs,

Matthew.”