Patrick (36, autistisch) dacht dat hij veel te zwaar was om te gaan racefietsen

Patrick (36, autistisch) had nog nooit van zijn leven op een racefiets gezeten. Sporten, daar deed hij niets aan. Totdat hij het besluit nam om een fiets te kopen met als einddoel de Alpe d’ Huez op te rijden. “Na vijf meter lag ik al met mijn racefiets in de struiken”

“Met een eigen bedrijf was ik al blij als ik tijd had om op de bank te zitten, laat staan dat ik er aan dacht om te gaan sporten. Ik had het er weleens over met Stefan, een cliënt van mijn zaak met wie ik bevriend was geworden. Hij had kanker en zette zich samen met zijn vrouw in voor de sponsortocht op de Alpe d’ Huez. “Is dat niks voor jou Patrick, om mee te doen op een racefiets?, zei hij. “Zie je het al voor je?”, antwoordde ik dan. “Ik met mijn lichaam op zo’n klein fietsje.

Sinds mijn studententijd heb ik een stoornis aan mijn schildklier, waardoor ik behoorlijk ben aangekomen. Maar op de dag waarop Stefan overleed zette ik de knop om. Ik besloot om mee te doen en kocht een racefiets. Mijn voeten zaten met een kliksysteem vast aan de trappers. Stuntelend lag ik na vijf meter al in de struiken. Nadat ik de eerste tien kilometer had gereden kwam ik thuis met het gevoel dat ik aan het zuurstof moest. Ik kon niet meer! Toch begon ik het steeds leuker te vinden.

Ik woon aan een meer, vlakbij de bossen. Het is heerlijk om op een vrije dag de fiets te kunnen pakken. De eerste paar trainingen had ik nog last van zadelpijn, ook al heb ik een wielrenbroek met een ingevoerde zemenlap. En mijn schouders waren te gespannen, omdat ik nog te krampachtig het stuur vast hield. Ik vond het gewoon eng om met zulke dunne fietsbanden en een hoge snelheid over de paden te gaan. Nu heb ik daar geen last meer van. Ik ben een stuk zelfverzekerder geworden.

Fietsen is geen zware belasting voor mijn lichaam. Ik weet dat ik de top van de Alpe d’ Huez zal halen. Als ik ergens voor ga, dan ga ik meteen voor iets wat me ooit onmogelijk leek. Inmiddels heb ik behoorlijk wat geld opgehaald voor het goede doel. Veel vrienden vinden het alleen al vijftig euro waard om mij in een racebroek te zien. Ook na de sponsortocht zal ik door blijven gaan met fietsen. Ik heb eindelijk mijn sport gevonden.”