Alliah heeft een partner met een beperking, en is er klaar mee dat iedereen haar op een voetstuk plaatst.

Alliah houdt veel van haar vriend, en door zijn beperking is ze veel tijd kwijt met ‘zorgen’. Iets wat in haar omgeving soms voor verbaasde reacties zorgt, waarin ze vaak een heldenrol toegeschreven krijgt. Maar zo beschouwt ze dat zelf helemaal niet – en ze vindt  het vermoeiend om altijd ‘de sterkste’ te moeten zijn.

“Ik heb een relatie met iemand met een beperking. Daardoor ben ik eigenlijk ook automatisch een ‘verzorgende’, omdat ik die verantwoordelijkheid voel tegenover hem. Ik vind het belangrijk dat hij gezond blijft. Ook heb ik enorm veel respect voor zijn familie: zij zijn degenen die het grootste deel van zijn leven voor hem hebben gezorgd, toen ik nog niet in beeld was. Zorgen voelt voor mij niet als een verplichting. Ik doe het omdat ik om hem geef.

Als ik dit met andere mensen bespreek, dan merk ik dat ze me bewonderen. Zeker als ik vertel dat ik soms zijn belangen en behoeftes voor die van mij heb gesteld. Zo’n zorgrol op je nemen vinden ze een behoorlijke taak. Dan krijg ik te horen dat het een keuze is die ze zelf niet zouden maken, omdat ze niet zo’n sterk karakter hebben en ‘ook gewoon maar een mens zijn’. Maar dat is het nou net: ik ben net zoals iedereen.

Ik denk niet dat ik een sterker karakter heb, of een dikkere huid dan anderen. Ik maak ook gewoon fouten. Ook ik ga te laat naar bed, maak me te veel zorgen en eet soms ongezond. Soms maak ik keuzes die niet goed zijn voor mij, en ook niet voor mijn vriend. Dan ben ik ook echt egoïstisch. Dan maak ik ruzie met hem omdat ik het lastig vindt om eerst aan hem te denken, en dan pas aan mezelf.  

Dus als mensen me op een voetstuk plaatsen en me een ‘held’ vinden, dan voelt het soms alsof ik zelf bijna niet meer een gewoon mens mag zijn. Alsof ik de sterke in de relatie ben, die alles goed voor elkaar moet hebben. Maar ik heb in het verleden veel geworsteld met angst en depressie, en ook met eetstoornissen. Als mijn hoofd overloopt, dan doe ik genoeg stomme dingen.

Soms ben ik dan ook bang dat ik door mijn angsten minder goed voor mijn vriend ga zorgen. Dan ben ik bang dat ik niet goed genoeg ben en borrelen alle onzekerheden naar boven. Ik kan het ook niet altijd bespreekbaar maken, zeker als het om iets gaat dat te maken heeft met de beperking van mijn vriend. ‘Je hebt toch onvoorwaardelijk voor hem gekozen?’, zeggen mensen dan. En dat is natuurlijk waar. Ik geloof ook dat onvoorwaardelijke liefde en acceptatie de sleutel zijn voor een gezonde relatie. Maar ik ben ook van mening dat het tijd kost om dat te leren.

Dus ja: ik ben iemand die graag voor anderen zorgt. Maar boven alles ben ik gewoon een mens – net als jij.” 

Bron: The Mighty