Hoe de blinde Ellen ging sporten in de bedrijfsfitness

Ik heb er heel lang over getwijfeld. De noodzaak was er niet. Ik had een leuke, kleine sportschool, waar ik gemiddeld twee keer per week heen wandelde. Tot die een paar jaar geleden haar deuren sloot. Ons vaste zaterdagochtend groepje inclusief mijzelf, sportte verder op een andere plek. Een plek waar ik niet zelfstandig kan komen. Of in elk geval niet op een voor mij acceptabele manier. Eens in de week me laten ophalen, vind ik prima, maar een keer in de week sporten is voor mij niet genoeg. Ik moest iets anders verzinnen om die tweede keer sporten te halen.

Op mijn werk is bedrijfsfitness, van veel collega's weet ik dat ze hier dankbaar gebruik van maken. Mij leek dat maar niks. Je in het zweet werken tussen je collega's.  In mijn woonplaats zocht ik naar een sportschool op loopafstand of bereikbaar per bus, maar vond die niet. Tot ik op een middag een keer langs onze bedrijfsfitness kwam. "Vragen kan altijd", dacht ik. Voor ik het wist had ik een proeftraining gepland, waarna mijn abonnement snel geregeld was.         

Al ruim een jaar train ik wekelijks en soms zelfs twee keer in de week bij onze bedrijfsfitness. Sterker nog ik spreek met collega's af om samen te gaan sporten. Het is heel grappig om ineens je buikspieroefeningen te doen naast degene waar je een paar uur daarvoor mee zat te vergaderen. Of onder de douche nog even verder te praten over die lezing van laatst.

Bijkomend voordeel voor mij is dat de meeste mensen me kennen. Geen vragen over mijn blindheid, geen gene om even te melden dat de crosstrainer waar ik naar op weg ben al bezet is en niemand die raar opkijkt als ik sommige oefeningen uit het circuitje net even anders doe, omdat de oorspronkelijke versie niet uitvoerbaar is als je niet ziet. En last but not least, het kost weinig extra tijd. Ik loop even naar een ander gebouw op ons terrein en kan aan de slag.

Ellen Koudijs is volledig blind sinds haar vijfde levensjaar. Ze is getrouwd, moeder van twee kinderen en beleidsmedewerker bij het RIVM. Ze schrijft op Uniek Sporten over haar dagelijks leven als blinde, werkende, sportende, moederende vrouw, die zoveel meer is dan haar handicap.