“Laat je niet beperken door je beperking”

Op haar vierde werd de ziekte van neurofibromatose bij Lisette de Heide geconstateerd. Een aandoening waarbij op verschillende plekken in de huid en het zenuwstelsel tumoren kunnen ontstaan. Meestal goedaardige tumoren. Die kunnen voor veel schade zorgen als ze op de verkeerde plek zitten, zoals bij Lisette. Het zorgde voor een dubbele beperking. Ze is slechtziend en heeft balansproblemen. Maar ze laat zich niet uit het veld slaan. Ze won als professioneel parasporter (tricycling) de World Cup en droomde van de Paralympische Spelen.

De eerste tumor openbaarde zich bij Lisette toen ze zeven was. Die zat op de kruising van haar oogzenuwen. “Een heel ongunstige plek. Ik moest geopereerd worden en raakte aan één oog blind. Met het andere zie ik voor 20%. Vier jaar later, op mijn elfde, kreeg ik een tumor op mijn hersenstam. Daardoor raakte ik halfzijdig verlamd. Het lastige met deze ziekte is dat je nooit weet hoe het verloopt. Wat we wel weten, is dat het een erfelijke ziekte is. Alleen niemand in mijn familie heeft het. Ik ben de enige. Dat is gewoon pech hebben.”

Ben je blind ofzo?

Haar ziekte was geen belemmering om te sporten. Eerst ging ze op handbal en toen dat niet meer ging na haar tweede tumor koos ze voor roeien. “Voor mijn revalidatie was roeien goed. Ik begon in een wherry, de breedste boot die er is, en eindigde in een skiff, de smalste boot die er is. Ik ging fysiek vooruit en ik vond het leuk. Met een vriendin die blind was, zat ik in een dubbeltwee. We kwamen uit in een veld met mensen zonder beperking. Toen we voor anderen te dicht op een boot voeren die ons coachte, riepen ze: ‘Hee kun je niet uitkijken voor die boot. Ben je blind ofzo?’ Dan riepen wij: ‘Ja, dat klopt.’ Dat was wel grappig.

Overal geweest

Dezelfde vriendin met wie ze roeide, nodigde Lisette uit voor een Paralympische talentendag op Papendal om een keer een tribike (racefiets op drie wielen) te proberen. “Dat ging best goed. Ik werd uitgenodigd voor de trainingen op Papendal en kwalificeerde me later voor World Cup wedstrijden. Van 2011 tot 2018 was ik professioneel parasporter. Ik ben overal geweest voor wedstrijden. In België, Duitsland, Frankrijk, Italia, Spanje. Maar ook in Canada, Amerika en Zuid-Afrika. En ik heb in 2013 zelfs een World Cup gewonnen.”

In de remmen knijpen

Haar grootste droom was ooit op de Paralympische Spelen uit te komen. Dat is net niet gelukt. “Het werd steeds lastiger. Tricycling, de discipline waar ik op uitkwam, is voor mensen met balansproblemen. Maar ik had ook nog een visuele beperking. Doordat ik minder zicht had, kneep ik eerder in de remmen als we hard op een bocht afkwamen. Dat is niet handig. Dan lig je achter en moet je weer op gang komen.” Ze trok de stekker uit haar sportcarrière en ging zich focussen op het tandemfietsen. Alleen een goede fiets ontbrak.

Unieke Sporten Hulpmiddelen

Ze diende een aanvraag bij de gemeente in maar die gaf niet thuis. “Zo kwamen we bij Uniek Sporten Hulpmiddelen terecht. Zij betalen een aanzienlijk deel van een sporthulpmiddel. Het resterende deel kun je zelf betalen of via crowdfunding ophalen. ’s Ochtend hebben we onze crowdfundactie live gezet en ’s avonds hadden we al het geld bij elkaar. De een gaf 10 euro, de ander 50 en weer een derde 100 euro. Vrienden belden me op. ‘We willen doneren maar het kan het niet meer.’ Dat was hartverwarmend om mee te maken.”

1.300 kilometer trappen

En nu is het doel om samen met Frens, haar piloot die voor op de tandemfiets zit, de Ronde van Nederland te fietsen. Dat is 1.300 kilometer trappen in 13 dagen. “Daar heb ik ontzettend veel zin in. Fietsen is heerlijk. Je bent lekker onderweg, je bent fysiek bezig en je komt in contact met anderen. We trainen twee keer in de week. Dan rijden we zo’n 70 kilometer. De ene keer langs de Waal, de andere door de heuvels bij Nijmegen. Ik kan het iedereen aanraden. Laat je vooral niet beperken door je beperking. Kijk wat mogelijk is!”

Wil jij ook graag een eigen sporthulpmiddel? Neem dan eens een kijkje op Uniek Sporten Hulpmiddelen.